wat als je er later niet meer bent?
hoe ga je om met het ondraaglijke idee dat de mensheid zal uitsterven.
niet nu misschien, maar later.
en dan? kan je als mens kijken naar een tijd waar je zelf niet meer zal zijn?
wat zullen wij achterlaten als we weg zijn, en hoe zal de wereld daar omheen evolueren?
waren wij echt zo belangrijk als we dachten?
wat als de mensheid nu zou uitsterven. En je zou de tijd een paar miljoen jaar vooruit kunnen spoelen, wat zou er dan zijn?
de aarde is opgewarmd, weer afgekoeld, bevroren en gesmolten, verdroogd en verstuift. zouden er nog sporen van ons zijn? kleine overgebleven korstjes die maar niet afgepulkt worden?
kun je iets zeggen over een toekomst die enkel kan bestaan in jouw afwezigheid?
het is misschien wel het toppunt van arrogantie, een menselijk perspectief willen werpen op iets wat gedefinieerd wordt door menselijke afwezigheid. de beste stuurlui staan aan wal en in dit geval zijn de beste deskundigen al miljoenen jaren overleden.
ik kan me niet voorstellen dat ik ooit niet meer zal bestaan. ik ben me er bewust van dat ook ik zal sterven. maar aangezien alles wat ik ooit ervaren heb met mij erbij was, kan ik me niet voorstellen dat dat er ook nog zal zijn als ik er niet meer ben. het zal wel aan mijn leeftijd liggen. ze zeggen dat als je ouder bent er een punt komt dat je je verzoend met je eigen tijdelijkheid. maar zou je dat ook voor de hele mensheid kunnen doen?
ik heb het op me genomen te voorspellen hoe de wereld van de verre toekomst eruit zal zien. een wereld zonder mensen maar met leven. leven dat zich aanpast, dat door evolueert in veranderde omstandigheden. er wordt gezegd dat wij de wereld onherstelbaar kapot aan het maken zijn, dat straks geen leven meer mogelijk is. ik weiger dit te geloven. hoogstens zullen wij er in slagen de wereld voor onszelf onleefbaar te maken. maar alleen de mens is arrogant genoeg om te denken dat als hij er niet meer is, al het andere ook ophoud te bestaan. pantoffeldiertjes kunnen overleven in de ruimte, evolutie gaat sneller in stressvolle omgevingen, leven vindt zijn weg. dit is op geen enkele manier een poging om de verwoestende gevolgen van onze korte tijd op deze aarde goed te praten. enkel een ode aan levenskracht en evolutie. een poging van een mens om te denken vanuit een niet-menselijk perspectief.
evolutie hersteld niet wat weg is, evolutie evolueert.

take me back to the beginning!
Van juli tot september ben ik met ondersteuning van het K.F. Hein Fonds in residentie bij Metaal Kathedraal in Utrecht.

Ik zal daar een onderzoek doen naar de evolutie van de toekomst.
http://www.metaalkathedraal.nl/nieuws/noortje-sanders/
blauw is de kleur die het minst in de natuur voorkomt. planten met blauwe bloemen zijn 9 van de 10 keer door mensen zo gekweekt. en vogels die blauwe accenten in hun verenpak hebben gebruiken die meestal om de aandacht te trekken van potentiële partners. juist omdat het zo’n vreemde kleur is, die goed opvalt tussen het groen.

sinds de industriële revolutie is de ozonlaag wereldwijd steeds verder aan het afbreken. de ozonlaag is onze enige bescherming tegen de schadelijke uv-straling van de zon. als de ozonlaag niet meer voldoende uv-straling tegenhoudt zal de natuur dus andere manieren moeten vinden om deze straling te kunnen overleven. de kleur die het best bestand is tegen uv-straling is blauw. het is dus niet meer dan logisch te concluderen dat later alles dat overleven wil blauw zal zijn.


Ik ben er inmiddels achter dat dit waarschijnlijk niet klopt en dat de kleur blauw niet inherent beter bestand is tegen uv-straling dan andere kleuren. Is er dan een andere manier waarop de dieren en planten van de toekomst zich kunnen wapenen tegen verhoogde uv-straling? of bekijk ik dit vanuit een veel te menselijk perspectief en zijn er heel veel diersoorten waar de afbrekende ozonlaag helemaal geen probleem voor is? En als kleur niets uitmaakt in de bescherming tegen uv-straling, kan het dan ergens anders wel van belang zijn? Wat is de kleur van de toekomst?